Een nieuwe start...

Er is veel gebeurd in de laatste week. Ik zal maar verdergaan waar ik vorige keer gebleven ben, het dipje. Dat heeft wel even geduurd. Ik zal een beetje proberen uit te leggen hoe de situatie hier is op school om het een en ander duidelijk te maken.

De kinderen in mijn klas zijn stuk voor stuk leuke en lieve kinderen. Helaas functioneren ze als groep totaal niet. Ze hebben geen respect voor mij, houden zich niet aan regels en afspraken, luisteren niet, lachen me uit, maken me belachelijk, slaan elkaar de hele dag, praten de hele dag door je heen, schelden me uit in het Surinaams en zo kan ik nog wel even doorgaan. Er is niet met ze te werken. Daar komt nog bij dat de leeftijden ver uit elkaar liggen, van 8 tot 14 en het werktempo en de niveaus liggen ook mijlen ver uit elkaar. Vol goede moed ben ik hieraan begonnen, maar als je 7 weken verder nog steeds zonder plezier naar je werk gaat dan ga je toch nadenken. Ik ben keihard aan het werk om het allemaal voor elkaar te krijgen in de klas en ik krijg er helemaal niets voor terug. Kans op kans blijf je geven, want je wilt niet opgeven. Maar waar ga je de grens trekken? Wanneer is het genoeg? Hoe lang hou ik dit nog vol? Elke middag huilend en uitgeput thuiskomen dat is toch niet de bedoeling…
Bij collega’s en directie aangeven dat het niet gaat en om hulp vragen en dan totaal geen ondersteuning krijgen van directie en niet serieus genomen worden maakt het ook niet makkelijker. Dan ga je toch nadenken of dit het dan wel is. Ben ik hiervoor gekomen? Gaat het veel beter worden dan dit? Twijfels, twijfels, twijfels en ondertussen maar doorgaan.
Ik heb dan ook heel veel nagedacht en gepraat met de mensen om me heen en het thuisfront. Huilen, huilen, huilen, want het voelt als falen. Dit wilde ik zo graag en dan toch lukt het niet. Ik voelde me vreselijk.
Na veel praten ben ik tot de conclusie gekomen dat het openbaar onderwijs blijkbaar niet voor mij is weggelegd. Dat was al een hele stap. Alles gebeurt met een reden en het komt altijd wel goed, denk ik nu. Als ik mijn hartje volg moet ik echt voor mezelf kiezen. En dat heb ik dan ook gedaan.
Ik ben verder rond gaan kijken en solliciteren op verschillende scholen. Zo ook op de Cederboom. Dat is een particuliere school met Nederlands onderwijs in Suriname. Daar heb ik een heel leuk gesprek gehad. Het voelde goed en ik had het gevoel dat ik het daar wel naar mijn zin zou krijgen. Heel anders dan wat ik in eerste instantie wilde. Na veel uitstel en wat teleurstellingen kreeg ik gisteren een telefoontje dat ik aangenomen was. Wat een opluchting! Er viel een hele grote last van mijn schouders! Jeetje, wat was ik blij.
Mijn schoolhoofd had vandaag en morgen verlof, dus ik heb aangegeven dat ik maandag een gesprek met haar en het onderhoofd wil. Dat zal best even lastig worden, maar het is niet anders. De kinderen zullen het vast erg vinden dat ik ga.
Maar nogmaals, alles gebeurt met een reden. Dit is vast ergens goed voor geweest en het was een hele ervaring.
Nu eerst maandag het gesprek en dan mijn ontslag indienen. Ik heb verder geen idee hoe het hier allemaal zal gaan.Ik hoop dat het soepel zal verlopen en dat ik het netjes af kan sluiten.
Wanneer ik precies op de Cederboom ga beginnen is nog niet helemaal duidelijk. Even kijken hoe alles loopt en ze hebben me ook de ruimte gegeven om de dingen netjes af te handelen. Daar ben ik heel blij om.
Dit zal misschien voor velen als een verrassing komen, maar ik hoop dat ik het goed heb kunnen uitleggen.

De boot komt een dezer dagen aan. Het grootste gedeelte van de spullen zal nog steeds naar O.S. Blauwgrond gaan. Zij kunnen het goed gebruiken. Ook wil ik wat aan de Tiendallischool geven (mijn oude stageschool) en ook wat aan de Cederboom.
Het sponsorgeld zal ook gewoon gebruikt gaan worden voor de schutting. Dat was de opzet, dus zo wil ik het ook afmaken.
De spullen en het sponsorgeld komen dus echt goed terecht.

Milja kwam ook echt op het juiste moment. Ik heb heel veel steun aan haar gehad. Maar uiteraard hebben we ook leuke dingen gedaan. Daar zal ik nu even verslag van doen;

Woensdag om 20u landde het Martinair vliegtuig op Zanderij en om 20.45u kwam Milja al als eerste naar buiten. Dikke knuffels en zoenen! Echt leuk om haar te zien!
In de taxi hebben we honderduit gekletst en we waren zo in Paramaribo. Even kennismaken met de rest en toen lekker naar bed. Die donderdag en vrijdag had ik vrij gekregen zodat ik Milja welkom kon heten in Suriname. Die donderdag heb ik Mil een city-tour gegeven. We zijn naar de Centrale Markt geweest, even wat winkels gezien, de Palmentuin, het Vat, de waterkant, het onafhankelijkheidsplein en Fort Zeelandia. Bij hotel Torarica hebben we overheerlijk geluncht. ’s Avonds hebben we heel Hollands peen en uien met worst gegeten, hihi!
Vrijdagochtend zijn we naar de Tiendallischool gegaan om iedereen daar weer eens te zien. Wat een warm en hartelijk welkom was dat zeg! Met een dikke brasa van mevrouw Pansa werden we binnengehaald. We werden van harte welkom geheten en gingen toen alle klassen even langs. We werden door iedereen vriendelijk gegroet en de meeste leerkrachten kenden me nog wel. (alleen nu wat steviger, lees meer Surinaams). In mijn oude klas werden we supervriendelijk ontvangen. Alle kinderen riepen Juf Weeendy!!! Heerlijk! Ze hebben voor ons gezongen, we hebben even lekker gekletst en nog wat liedjes gezongen. Dikke brasa’s kregen we van de kinderen. Het was echt geweldig om weer even terug te zijn!
Na dit fijne bezoek gingen we met de taxi naar de stad en hebben daar ff lekker geshopt en roti gegeten. Terug thuis moesten we even lekker relaxen en uitrusten.
Zaterdagochtend zijn we gestart met een heerlijke relax massage van een uur. Echt te lekker! Daarna hebben we boodschappen gedaan voor de afscheids-bbq van Pien en Leo en voorbereidingen gedaan. Om een uur of zeven ging de muziek aan en hebben we lekker gebarbecued. De gitaar kwam erbij en we hebben nog wat liedjes gezongen. Daarna naar la Caff om nog wat te drinken en door naar de Zsa Zsa Zsoo. We waren echt met het hele huis en het was onwijs gezellig! We waren dan ook pas om half 6 thuis… En om half 9 werden we alweer opgehaald voor een dagje White Beach. Met Mil en Lise hebben we lekker geluierd daar op het strand. Wat een heerlijk oord is dat zeg! Echt vakantie!
Wel moesten we op tijd terug om Pien en Leo uit te zwaaien. Heel maf, zo’n eerste afscheid.
Maandag moest ik weer gaan werken en is Mil de stad verder gaan verkennen op de fiets. ’s Middags weer lekker geluierd.
Dinsdag was ook zo’n dag. Woensdag is Mil mee naar school geweest. Dat was een redelijk rustige dag. Tot 11u gingen de kinderen naar school en toen moesten we vergaderen. Uiteraard ging het die dag een stuk beter. Eerst naar de mediatheek, toen een uurtje zelfstandig werken en toen muziek. Heel gevarieerd voor Mil om te zien. Ook heb ik haar nog even een rondleiding gegeven. ’s Middags wilden we naar de dierentuin, maar het regende weer eens. De regentijd is begonnen dus het regent bijna elke dag. Dat is een beetje jammer, maar gelukkig laat de zon zich ook nog vaak zien. Aan het einde van de dag kwam het telefoontje en de dag kon niet meer stuk! Om het te vieren zijn we lekker uit eten gegaan met Lise en Nienke.
Donderdag hebben we geluncht met de stagiaires bij Zus en zo. Daar hebben we lekker de hele middag gezeten. Heerlijk!
Vrijdag gingen we weer lunchen bij Zus en Zo, maar nu met onze nieuwe huisgenoten Mariska en Robbert-Jan. En daarna gingen we dan nog maar even shoppen…. Hihi

En dan is het nu weer lekker weekend! Eindelijk!
Morgen gaan we een weekendje naar Brownsberg. Daar hebben we veel zin in. Even lekker helemaal niks, lekker banjeren in de natuur.

Verder wil ik iedereen bedanken voor alle lieve reacties en kaartjes. Dat doet een mens weer goed!

Ik hou jullie op de hoogte over hoe het nu allemaal verder zal gaan!

Mis jullie!

Bigi Bosi,
Wen