Brownsberg en afscheid
Door: Wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
23 November 2007 | Suriname, Paramaribo
Afgelopen weekend hebben Milja en ik onze eerste trip naar het binnenland gemaakt… Brownsberg. Even lekker weg.
Om 8.15u werden we opgehaald met een jeep. We zouden aansluiten bij een groep die op vrijdag al naar het Tonka eiland was gegaan.
Hobbel de bobbel over de bauxietweg gingen we richting Brownsberg. Je ziet dan zulke mooie natuur om je heen, geweldig! Onderweg zagen we ineens een kever rijden op de bauxietweg… zoooo grappig!
We reden eerst naar de stuwdam om daar bij de groep aan te sluiten. Wow wat was het daar mooi zeg! De groep kwam met de boot aan en samen gingen we verder naar de Brownsberg. Wij in de jeep, zij in de bus. Onderweg kwam de bus ineens achteruit van een heuvel af… die trok het niet meer. Dus reden we een stukje terug om daar de bus om te wisselen voor een andere (een betere). Die ging wel de heuvel op en zo konden we beginnen aan de klim. Jeetje dat was wel even een avontuur zeg. Heel stijl en smal met de afgrond naast je. Een hele klus om boven te komen! Best stoer!
Op de Brownsberg gingen we naar ons verblijf. Een leuk huisje met een veranda met prachtig uitzicht. We hebben onze spulletjes uitgepakt en wat gegeten. En toen hingen er slingerapen in de boom. Zo geweldig om die te zien in het wild. Echt wauw!
Toen gingen we aan de wandeling beginnen naar de Irenevallen en de Leovallen. Dat zou een hele klim worden. Mil en ik op onze nieuwe all stars waren er startklaar voor. Een rugzak vol water en we konden er tegenaan. We kregen allemaal een stok, want die zouden we hard nodig hebben. Ja hoor, dachten wij.
De heenweg liepen we veel naar beneden. Wat heerlijk zo in het bos. Grote stappen en constant naar beneden kijken waar je loopt met de gedachte dat je op de terugweg omhoog moet… pfff. Erg steil was het af en toe en dan kon je de stok toch goed gebruiken voor houvast. Echte babes in de bush waren we. Bij een prachtig uitzicht pauzeerden we even om mooie plaatjes te schieten en wat te drinken. Wat een groen zeg om je heen!
Na ongeveer een uur naar beneden te hebben gelopen waren we bij de Irenevallen. Niet zo groot als we verwacht hadden na een uur lopen, maar wel mooi en vooral verfrissend. Heerlijk koud bronwater om even onder af te koelen. Dat hebben we dan ook lekker gedaan.
Maar toen…. de terugweg. Omhoog! Toen kwam de stok heel goed van pas. Insteken, jezelf omhoogtrekken en de volgende. Steile hellingen en grote stappen. Ik heb echt geen conditie meer zeg! Wat was dat zwaar. Nu moesten we wel veel vaker stoppen om weer even op adem te komen en water te drinken. Maar het voelde toch ook wel weer stoer, haha. Onderweg konden we ook nog naar de Leovallen lopen, maar dat heb ik even afgeslagen. De rest ging wel en zo kon ik even uitrusten en opladen voor het laatste stuk.
Het laatste stuk viel gelukkig mee. Het was niet zo ver meer. Nou onze lichaamsbeweging hadden we weer gehad voor de hele week.
Bij terugkomst gingen we lekker eten. En wat hadden we een honger zeg! Daarna lekker douchen en toen moesten we een trui aan! Een trui in Suriname! Omdat we op de berg waren was het best fris. Heerlijk om weer even een trui aan te hebben zeg. Jullie zullen wel denken…hihi.
Vrij op tijd gingen we naar bed. Mil en ik hadden samen een kamer met een stapelbed. Gelukkig hadden we nog een klamboe kunnen fixen met al die beesten op de kamer. ’s Nachts konden we allebei niet slapen en kregen we flink de slappe lach. Wel moe zij en dan niet kunnen slapen. Beetje slap ouwehoeren en maar giechelen, haha. Slingerapen door het raam enz. Een levendige fantasie hadden we.
We hebben die nacht dan ook niet zo veel geslapen.
De volgende ochtend kregen we een heerlijk ontbijt. Toen zijn we naar de Massaronitop gegaan, een plateau op de berg met mooi uitzicht. Die tocht was maar een kwartiertje en gelukkig niet zo zwaar. Daar was inderdaad een geweldig mooi uitzicht. Oneindig veel bos. Ook konden we de brulapen horen brullen. Ook hier hebben we weer mooie plaatjes kunnen schieten. Het lijkt soms net of je bij de fotograaf voor een doek staat.
Terug bij het huisje kregen we alweer nasi te eten. En het was pas 11 uur. Na het eten ben ik lekker in de hangmat gaan liggen om nog wat te relaxen. De anderen gingen nog een rondwandeling maken.
Ineens werd ik wakker gemaakt. Er zaten brulapen in de boom! Snel heb ik mijn camera gepakt. We konden ze echt heel goed zien, zo dichtbij. Met de camera heb ik ze heel goed in kunnen zoomen. Had ik ff mazzel… Onwijs gaaf om die beesten zo te zien.
Toen de rest terug was gingen we weer op de terugweg. Mil en ik in de jeep en de rest weer in de bus. Wij zaten echt goed.
Het was een superweekend! Heerlijk! We hebben ervan genoten!
En toen was het weer maandag. Het gesprek…
Dat is gelukkig heel goed gegaan. Het schoolhoofd en het onderhoofd dachten eerst dat ik kwam om te bespreken hoe het ging in de klas, maar ik heb ze gauw duidelijk gemaakt dat het daar te laat voor is. Ik was gelukkig heel rustig en heb alles kunnen zeggen wat ik wilde. Ik heb heel duidelijk uit kunnen leggen hoe ik me voelde en waarom ik weg wilde. Ze hebben nog geprobeerd om me om te praten, maar mijn besluit stond al vast. Dat accepteerden ze dan ook. Ze vonden het heel erg en ook erg jammer. En dat vond ik ook. Opgelucht kon ik naar huis.
Dinsdag heb ik het aan de klas verteld. Dat ging even heel anders dan ik dacht. Ik vertelde dat ik met ze wilde praten en iets belangrijks wilde vertellen. Heel even was het stil. Toen ik het vertelde werd er al door me heen gepraat. En ik was nog niet uitgepraat of er werd al veel gekletst en gelachen. Het deed ze helemaal niets, het interesseerde ze niet en ze gingen vrolijk verder waar ze mee bezig waren. ze gingen nog net niet juichen. Dat was even heel keihard en nog een flinke klap in mijn gezicht. Dit had ik toch niet verwacht.
Woensdag kon ik het bijna niet meer opbrengen om te gaan. Milja ging gelukkig met me mee. Toen we op school kwamen heb ik direct gezegd dat het me zwaar viel en dat ik veel moeite had om vandaag te komen.
Met de vlaggenparade heeft het schoolhoofd aan de rest van de kinderen en de collega’s verteld dat dit mijn laatste dag zou zijn. Heel duidelijk verwoordde ze hoe de situatie was en vooral waarom ik weg ging. Ik gelijk janken…
Milja heeft toen de klas meegenomen naar het lokaal en ik kon even naar het toilet om me op te frissen. Mil heeft toen ook in de klas nog eens uitgelegd hoe verdrietig ik was. Toen begon het door te dringen en vloeiden er heel wat tranen bij de kinderen. Het schoolhoofd en onderhoofd kwamen ook nog even in de klas om ze te laten beseffen wat ze hadden gedaan. Ze vroeg aan mij tot hoe laat ik wilde blijven omdat ze zag dat ik het niet vol ging houden. Tot de eerste pauze zou ik blijven, tot half 10.
Ik heb toen nog even met de kinderen gepraat en uitgelegd dat ik het heel erg jammer vond hoe het allemaal is gegaan. Een aantal staken hun vinger op en vertelden dat het hen speet. Toen zat bijna iedereen te snikken.
Ze hebben toen allemaal nog een tekening gemaakt of wat opgeschreven. Nu beseften ze pas dat het echt was en dat ik echt weg ging en dat ze daar zelf voor gezorgd hadden.
Ik moest ook nog even verplicht naar het toilet. Mil heeft toen een liedje met ze ingestudeerd. Dag lieve juffrouw… Heel lief.
We hebben toen nog een aantal spelletjes gedaan en toen was het tijd. Weer iedereen huilen en ze stormden op me af om me dikke brasa’s te geven.
Ik heb nog een rondje langs alle collega’s gemaakt om gedag te zeggen. Iedereen vond het heel jammer. Ik kreeg nog een kaart en een cadeau. Een standaardje voor een waxinelichtje en een soort dromenvanger met zonnetjes. Dat het zonnetje maar snel weer voor me mag gaan schijnen!
En toen was het klaar.
We zijn lekker gaan lunchen bij Zus en Zo om het te vieren. ’s Avonds zijn we naar Millennium geweest om het nog eens flink te vieren. Wat een goed gevoel. Een bevestiging dat ik echt de juiste beslissing genomen heb.
Donderdag ben ik met Mil en Nienke naar de vlindertuin in Lelydorp geweest. Dat was heel interessant. We hebben hele mooie en grote vlinders gezien. Wel 20 verschillende.
Vandaag was ik bij de Cederboom uitgenodigd om bij de maandafsluiting te zijn en tevens het feest voor onafhankelijkheidsdag. Ik heb heel even mijn klas ontmoet. Om 10.30 begon het. Alle klassen hadden iets ingestudeerd en presenteerden dat voor ouders en andere klassen. Het was heel leuk en gezellig. Ik voelde me daar goed en kreeg zin om te gaan beginnen. Nu ben ik nog een week vrij en op 3 december ga ik beginnen. Een nieuwe start…
Iedereen heel erg bedankt voor jullie steun, de lieve berichten, mailtjes en kaartjes. Dat doet me heel goed. Heel lief van jullie.
Brasa,
Wen
Om 8.15u werden we opgehaald met een jeep. We zouden aansluiten bij een groep die op vrijdag al naar het Tonka eiland was gegaan.
Hobbel de bobbel over de bauxietweg gingen we richting Brownsberg. Je ziet dan zulke mooie natuur om je heen, geweldig! Onderweg zagen we ineens een kever rijden op de bauxietweg… zoooo grappig!
We reden eerst naar de stuwdam om daar bij de groep aan te sluiten. Wow wat was het daar mooi zeg! De groep kwam met de boot aan en samen gingen we verder naar de Brownsberg. Wij in de jeep, zij in de bus. Onderweg kwam de bus ineens achteruit van een heuvel af… die trok het niet meer. Dus reden we een stukje terug om daar de bus om te wisselen voor een andere (een betere). Die ging wel de heuvel op en zo konden we beginnen aan de klim. Jeetje dat was wel even een avontuur zeg. Heel stijl en smal met de afgrond naast je. Een hele klus om boven te komen! Best stoer!
Op de Brownsberg gingen we naar ons verblijf. Een leuk huisje met een veranda met prachtig uitzicht. We hebben onze spulletjes uitgepakt en wat gegeten. En toen hingen er slingerapen in de boom. Zo geweldig om die te zien in het wild. Echt wauw!
Toen gingen we aan de wandeling beginnen naar de Irenevallen en de Leovallen. Dat zou een hele klim worden. Mil en ik op onze nieuwe all stars waren er startklaar voor. Een rugzak vol water en we konden er tegenaan. We kregen allemaal een stok, want die zouden we hard nodig hebben. Ja hoor, dachten wij.
De heenweg liepen we veel naar beneden. Wat heerlijk zo in het bos. Grote stappen en constant naar beneden kijken waar je loopt met de gedachte dat je op de terugweg omhoog moet… pfff. Erg steil was het af en toe en dan kon je de stok toch goed gebruiken voor houvast. Echte babes in de bush waren we. Bij een prachtig uitzicht pauzeerden we even om mooie plaatjes te schieten en wat te drinken. Wat een groen zeg om je heen!
Na ongeveer een uur naar beneden te hebben gelopen waren we bij de Irenevallen. Niet zo groot als we verwacht hadden na een uur lopen, maar wel mooi en vooral verfrissend. Heerlijk koud bronwater om even onder af te koelen. Dat hebben we dan ook lekker gedaan.
Maar toen…. de terugweg. Omhoog! Toen kwam de stok heel goed van pas. Insteken, jezelf omhoogtrekken en de volgende. Steile hellingen en grote stappen. Ik heb echt geen conditie meer zeg! Wat was dat zwaar. Nu moesten we wel veel vaker stoppen om weer even op adem te komen en water te drinken. Maar het voelde toch ook wel weer stoer, haha. Onderweg konden we ook nog naar de Leovallen lopen, maar dat heb ik even afgeslagen. De rest ging wel en zo kon ik even uitrusten en opladen voor het laatste stuk.
Het laatste stuk viel gelukkig mee. Het was niet zo ver meer. Nou onze lichaamsbeweging hadden we weer gehad voor de hele week.
Bij terugkomst gingen we lekker eten. En wat hadden we een honger zeg! Daarna lekker douchen en toen moesten we een trui aan! Een trui in Suriname! Omdat we op de berg waren was het best fris. Heerlijk om weer even een trui aan te hebben zeg. Jullie zullen wel denken…hihi.
Vrij op tijd gingen we naar bed. Mil en ik hadden samen een kamer met een stapelbed. Gelukkig hadden we nog een klamboe kunnen fixen met al die beesten op de kamer. ’s Nachts konden we allebei niet slapen en kregen we flink de slappe lach. Wel moe zij en dan niet kunnen slapen. Beetje slap ouwehoeren en maar giechelen, haha. Slingerapen door het raam enz. Een levendige fantasie hadden we.
We hebben die nacht dan ook niet zo veel geslapen.
De volgende ochtend kregen we een heerlijk ontbijt. Toen zijn we naar de Massaronitop gegaan, een plateau op de berg met mooi uitzicht. Die tocht was maar een kwartiertje en gelukkig niet zo zwaar. Daar was inderdaad een geweldig mooi uitzicht. Oneindig veel bos. Ook konden we de brulapen horen brullen. Ook hier hebben we weer mooie plaatjes kunnen schieten. Het lijkt soms net of je bij de fotograaf voor een doek staat.
Terug bij het huisje kregen we alweer nasi te eten. En het was pas 11 uur. Na het eten ben ik lekker in de hangmat gaan liggen om nog wat te relaxen. De anderen gingen nog een rondwandeling maken.
Ineens werd ik wakker gemaakt. Er zaten brulapen in de boom! Snel heb ik mijn camera gepakt. We konden ze echt heel goed zien, zo dichtbij. Met de camera heb ik ze heel goed in kunnen zoomen. Had ik ff mazzel… Onwijs gaaf om die beesten zo te zien.
Toen de rest terug was gingen we weer op de terugweg. Mil en ik in de jeep en de rest weer in de bus. Wij zaten echt goed.
Het was een superweekend! Heerlijk! We hebben ervan genoten!
En toen was het weer maandag. Het gesprek…
Dat is gelukkig heel goed gegaan. Het schoolhoofd en het onderhoofd dachten eerst dat ik kwam om te bespreken hoe het ging in de klas, maar ik heb ze gauw duidelijk gemaakt dat het daar te laat voor is. Ik was gelukkig heel rustig en heb alles kunnen zeggen wat ik wilde. Ik heb heel duidelijk uit kunnen leggen hoe ik me voelde en waarom ik weg wilde. Ze hebben nog geprobeerd om me om te praten, maar mijn besluit stond al vast. Dat accepteerden ze dan ook. Ze vonden het heel erg en ook erg jammer. En dat vond ik ook. Opgelucht kon ik naar huis.
Dinsdag heb ik het aan de klas verteld. Dat ging even heel anders dan ik dacht. Ik vertelde dat ik met ze wilde praten en iets belangrijks wilde vertellen. Heel even was het stil. Toen ik het vertelde werd er al door me heen gepraat. En ik was nog niet uitgepraat of er werd al veel gekletst en gelachen. Het deed ze helemaal niets, het interesseerde ze niet en ze gingen vrolijk verder waar ze mee bezig waren. ze gingen nog net niet juichen. Dat was even heel keihard en nog een flinke klap in mijn gezicht. Dit had ik toch niet verwacht.
Woensdag kon ik het bijna niet meer opbrengen om te gaan. Milja ging gelukkig met me mee. Toen we op school kwamen heb ik direct gezegd dat het me zwaar viel en dat ik veel moeite had om vandaag te komen.
Met de vlaggenparade heeft het schoolhoofd aan de rest van de kinderen en de collega’s verteld dat dit mijn laatste dag zou zijn. Heel duidelijk verwoordde ze hoe de situatie was en vooral waarom ik weg ging. Ik gelijk janken…
Milja heeft toen de klas meegenomen naar het lokaal en ik kon even naar het toilet om me op te frissen. Mil heeft toen ook in de klas nog eens uitgelegd hoe verdrietig ik was. Toen begon het door te dringen en vloeiden er heel wat tranen bij de kinderen. Het schoolhoofd en onderhoofd kwamen ook nog even in de klas om ze te laten beseffen wat ze hadden gedaan. Ze vroeg aan mij tot hoe laat ik wilde blijven omdat ze zag dat ik het niet vol ging houden. Tot de eerste pauze zou ik blijven, tot half 10.
Ik heb toen nog even met de kinderen gepraat en uitgelegd dat ik het heel erg jammer vond hoe het allemaal is gegaan. Een aantal staken hun vinger op en vertelden dat het hen speet. Toen zat bijna iedereen te snikken.
Ze hebben toen allemaal nog een tekening gemaakt of wat opgeschreven. Nu beseften ze pas dat het echt was en dat ik echt weg ging en dat ze daar zelf voor gezorgd hadden.
Ik moest ook nog even verplicht naar het toilet. Mil heeft toen een liedje met ze ingestudeerd. Dag lieve juffrouw… Heel lief.
We hebben toen nog een aantal spelletjes gedaan en toen was het tijd. Weer iedereen huilen en ze stormden op me af om me dikke brasa’s te geven.
Ik heb nog een rondje langs alle collega’s gemaakt om gedag te zeggen. Iedereen vond het heel jammer. Ik kreeg nog een kaart en een cadeau. Een standaardje voor een waxinelichtje en een soort dromenvanger met zonnetjes. Dat het zonnetje maar snel weer voor me mag gaan schijnen!
En toen was het klaar.
We zijn lekker gaan lunchen bij Zus en Zo om het te vieren. ’s Avonds zijn we naar Millennium geweest om het nog eens flink te vieren. Wat een goed gevoel. Een bevestiging dat ik echt de juiste beslissing genomen heb.
Donderdag ben ik met Mil en Nienke naar de vlindertuin in Lelydorp geweest. Dat was heel interessant. We hebben hele mooie en grote vlinders gezien. Wel 20 verschillende.
Vandaag was ik bij de Cederboom uitgenodigd om bij de maandafsluiting te zijn en tevens het feest voor onafhankelijkheidsdag. Ik heb heel even mijn klas ontmoet. Om 10.30 begon het. Alle klassen hadden iets ingestudeerd en presenteerden dat voor ouders en andere klassen. Het was heel leuk en gezellig. Ik voelde me daar goed en kreeg zin om te gaan beginnen. Nu ben ik nog een week vrij en op 3 december ga ik beginnen. Een nieuwe start…
Iedereen heel erg bedankt voor jullie steun, de lieve berichten, mailtjes en kaartjes. Dat doet me heel goed. Heel lief van jullie.
Brasa,
Wen
-
23 November 2007 - 23:11
Els:
Hoi Wendy,
Ik ben blij dat het allemaal gelukt is en dat je nu een betere plek hebt gevonden. Vergeet de start in Suriname maar snel en denk maar aan hoe het gaat worden. Nu eerst even genieten!
Dikke kus van
Els. -
24 November 2007 - 09:13
Leonie:
Heey Wen,
Jeetje wat een verhaal over je school..en hoe ze het opnamen. Kreeg er zelf bijna beetje traantjes van! Gelukkig is het nu achter je en ga je straks een veel leukere tijd te gemoed op de cederboom!! Vergeet de eerste maandjes lekker! (alleen stage he niet ons ;)) En ga er weer voor, maak er nog een super tijd van!
Owhh en je verhaal over brownsberg hahah!! Die terugweg van de ireneval! Haha wat een tocht!!
Meis geniet lekker van je laatste weekje vrij! En succes! HOu je verhalen in de gaten :);)
Kus..xxx Leonie uit het Koude Nederland -
24 November 2007 - 10:52
Marjan:
Hee lieve wendy! :-)
Wat een verhaal zeg! Ongelooflijk wat je allemaal in 1 week heb meegemaakt en gezien! En nu dan lekker een nieuwe stap vooruit maken! Heerlijk! Het komt helemaal goed, want je kunt het!
Dikke brasa terug,
Marjan -
24 November 2007 - 13:46
Ellen:
He Wendy,
Goed om te horen dat je het allemaal goed hebt kunnen afsluiten op de school! Hopelijk gaat de zon nu weer voor je schijnen (en dat moet lukken in Suriname toch, dat de zon gaat schijnen!)
Ik kan me de tocht naar de Ireneval idd nog goed herinneren...die vond ik toen ook behoorlijk pittig! Jammer dat je de Leo val niet hebt gezien, die is niet zo ver vanaf die afslag! Maar goed, je hebt in ieder geval een voldaan gevoel na zo'n tocht!
Heel veel plezier nog in Suri!
Vanaf nu weer volop genieten.
X Ellen -
24 November 2007 - 14:35
Anita,Cock,Johanan:
Hoipiepeloi,
Gelukkig dat alles nu toch op z'n plaats gevallen is. En dat je oude klasje het toch jammer vond dat je weggaat. Denk niet dat ze daar op dat moment de conseqenties konden overzien wat het teweeg gebracht heeft bij jou d.m.v. hun houding naar jou toe.
Maar gelukkig dat je toch een herkansing krijgt daar en een soort van opnieuw kunt beginnen. Ik hoop dat je daar een goed gevoel bij hebt. Veel succes en we horen het wel weer.
Groeten van ons allemaal -
24 November 2007 - 17:00
Pien:
Heeey lieve Wen,
nou ik vind je echt een held hoor! Lekker dat het nu allemaal klaar is en dat je de rottijd op die school achter je kan laten! Kan niet anders dan dat het een stuk leuker is op de Cederboom :)
Ik moest echt al lachen toen ik je vorige bericht las.. lekker chill een weekendje naar de jungle ;) Mooi niet! Het is echt zwaar he, die wandeling! Maar wel mooi allemaal inderdaad, die natuur, de geluiden, de beesten, echt genieten!
Hele dikke kus en veel plezier op de nieuwe school!
Dikke kus, Pien -
24 November 2007 - 17:10
Jolanda:
Ha die Wen,
Wat fijn dat alles er weer wat zonniger voor je uitziet.
We hopen dat je je plekje gevonden hebt!!
We hebben Chloe weggebracht en natuurlijk moesten we gelijk aan jouw denken.
Suriname en Johannesburg zijn wel erg ver weg he !!
We hebben geen filmploegen etc. gespot dus konden we rustig afscheid nemen.
Nu hopen we dat voor jouw de zon ook gaat schijnen.
Heel veel succes en de groetjes van ons allemaal.
Ron, Jolanda en Todd.
-
25 November 2007 - 08:07
Nathalie :
Na regen komt zonneschijn, in Suriname denk ik wel heel letterlijk.
Het wordt nu tijd om je te richten op de nieuwe school Cederboom,maar geniet eerst nog even van je vrije tijd
Dikke brasa -
25 November 2007 - 18:00
Cindy:
Hoi Wendy,
Ik ken je niet maar ik heb toch net even al je verhalen gelezen. (Ik ken Milja namelijk wel... ;-)) Wat een indrukwekkend verhaal joh, kan me voorstellen dat die weken geen topweken waren in je carriere als juf. Balen! Lijkt me een goeie keus om het ergens anders te gaan doen, veel plezier en succes daar! En..... geniet nog even van die andere gezellige juf om je heen!
Groeten uit Denemarken,
Cindy -
25 November 2007 - 18:34
Mandy:
Heey Wen,
jeetje zeg, ik heb al heel lang niet op je site gekeken, maar wat vervelend zeg allemaal. Wel fijn dat je verder kan gaan in Suriname, daar ging je voor.
Trouwens heel erg bedankt voor je kaartje, hij hangt op de koelkast, kan ik niet naar daar, is het tenminste een beetje hier. Je moest trouwens de groetjes hebben van Yvonne.
Ik hoop dat alles helemaal goed komt. Ik vind het super van je dat je zo hebt doorgezet, ik weet niet of ik dat ook zou kunnen hoor.
Dikke kus Mandy -
25 November 2007 - 19:23
Judith De Lange:
Hallo Wendy,
Ook ik ken je niet persoonlijk maar lees al wel een paar weken met veel bewondering je verhalen.Ik vind het fijn om te lezen dat je veel steun aan Milja hebt en wil jullie vanaf deze plek dan ook allebei nog heel veel plezier toewensen.Heel veel succes en geluk op je nieuwe school,die kindertjes boffen maar met allemaal zulke leuke en lieve mensen die besluiten om les te gaan geven in een ander land.Wat een avontuur!
Groetjes van Judith.
-
28 November 2007 - 17:48
Teuni:
Hallo Wendy, wat heftig allemaal!!
Ik hoop dat het op je nieuwe plek een beter gevoel gaat geven.
Hou je taai, we denken aan je!!
Groetjes van ons allemaal.
-
29 November 2007 - 23:13
Jans En Boelie:
Hey Wen,
Wat een leuke foto's van je avontuur in Brownsberg en je nieuwe schooltje! Het afscheid op Blauwgrond was heftig, maar ook goed zo! Nu op naar een nieuwe start. Heel veel succes maandag. Zet 'm op! We geloven in je!
Dikke kus Jans en Boelie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
